Taniec

  

Taniec klasyczny

 

Wywodzi się z renesansowych tańców dworskich. Latami udoskonalany przez choreografów i pedagogów doprowadzony został do perfekcji w okresie romantyzmu. Wtedy to tancerki zaczęły używać usztywnionych baletek zwanych pointami, dzięki którym mogły wspinać się na czubki palców.

 

 

 

Zwany jest również baletem. Różnica polega na tym, że termin balet odnosi się do spektaklu odbywającego się na scenie, natomiast taniec klasyczny odnosi się do techniki, jakiej używają tancerze.

Taniec współczesny

 

Powstał na przełomie XIX i XX wieku, oparty na idei baletu, pozbawiony jednak jego sztywnych zasad, w szczególności kładzie nacisk na pokazanie emocji tancerza, który tańcząc układ, stara się opowiedzieć odbiorcy pewną historię poprzez ruchy charakterystyczne dla rodzaju tej opowieści.

Taniec współczesny jest bardzo luźną formą tańca, tancerz ma ogromną dowolność w kreowaniu ruchu, wykorzystywany jest ciężar ciała, grawitacja, oddech, swingi. Taniec ten daje wyraz wolnej myśli i radykalnie sprzeciwia się ograniczeniom. Ważną sprawą jest ciągłość ruchów i plastyczna dynamika ciała, traktowanego jako bryła, która może poruszać się nie tylko w pozycji pionowej, lecz także leżącej, klęczącej czy siedzącej. Dużą wagę przypisuje się do oddechu zakładając, że ruch, gest stanowią jego kontynuację, są mu podporządkowane.

Taniec jazzowy

 

Technika tańca zapoczątkowana na przełomie XIX i XX wieku, wtedy to właśnie afrykańscy niewolnicy zaczęli tworzyć podwaliny dzisiejszego jazzu. Na deskach teatru ciągle dominował balet nie pozostawiając nowym gatunkom tańca szans na rozwój. Jak się okazało, ludzie z wielkim zachwytem przyjęli nowy gatunek tańca pozwalający na większą swobodę ruchu i ekspresji, a także improwizacji.

 

Taniec jazzowy sprawia ogólne wrażenie tańca „lekkiego i niezależnego”, lecz zaraz po balecie jest jedną z najtrudniejszych technik tanecznych i wymaga wielkiej pracy tancerza. 

 

Jego cechami charakterystycznymi są izolacje, czyli ruchy poszczególnymi partiami ciała i kontrakcje.

Wraz z upływem czasu taniec rozszerzał swoją popularność i rozwijał się tworząc nowe rozgałęzienia.

Dostał się również na Broadway. Styl ten wywodzi się z amerykańskiego tańca scenicznego i estradowego, który wyrósł z korzeni białej i kolorowej społeczności Ameryki. Jest kompilacją tańca jazzowego, klasycznego i pantomimy, tańca rewiowego i stepowego, folkloru i tańców towarzyskich, etnicznych i charakterystycznych.Typowy dla teatrów i kabaretów na Broadway’u.

  

Tak jak bogata melodycznie i rytmicznie, jak opisowa jest muzyka musicalowa, tak samo bogaty pod względem ekspresji i formy jest broadway jazz. Ten styl wyraża najróżniejsze uczucia, od euforycznej radości do subtelnej melancholii. Potrafi być niesamowicie kobiecy, wyzywająco męski, może być przepełniony liryzmem, kpiną czy gniewem. To paleta ludzkich emocji.

Bboying

Taniec ten narodził się w latach 70. w Bronksie, dzielnicy Nowego Jorku i jest on jednym z podstawowych i nieodłącznych elementów kultury hip hop. Ruchy dzielimy na cztery podstawowe elementy – toprock, power moves, freeze i footwork.

Walc

 

 Jest tańcem wirowym pochodzenia niemieckiego, o umiarkowanym tempie, w metrum 3/4. Początkowo był tańcem podmiejskim; tańczono go tylko w podrzędnych lokalach. Tempo było wolne, wirowano na jak najmniejszej przestrzeni, czyli w miejscu i to uchodziło za dowód kunsztu tanecznego. Z przedmieść walc wkroczył do sal balowych i do salonów mieszczańskich, a nawet do arystokracji.

 

Tango 

 Początkowo było tańcem męskim, krzykiem rozpaczy, uwodzicielskim wołaniem, opowieścią o niespełnionych marzeniach, tęsknotach, bólu i cierpieniu. Narodziło się w drugiej połowie XIX wieku, w Argentynie, pośród napływających masowo emigrantów poszukujących wolności i przestrzeni.  

Mężczyźni tanecznym krokiem przechadzali się po lokalnych knajpach i domach publicznych. Prostytutki niczym instrumenty towarzyszyły im w opowiadanych duchem i ciałem rzewnych historiach. W wyniku pierwszej rewolucji feministycznej w Buenos Aires, mimo wielu sprzeciwów, kobiety zaczęły tańczyć tango.

Zagościło na europejskich salonach. Rozbudziło ukryte namiętności, wznieciło ogień w sercach, zafascynowało i oburzyło. Od początku znalazło swoich zwolenników i zagorzałych przeciwników. Namiętności i dramaty na parkiecie były czymś nowym i nieprzyzwoitym, jak na tamte czasy. Dlatego tango wzbudziło niepokój wśród salonowych gości. Tańczono je wszędzie, choć bulwersowało.

Jest to taniec stanowiący ukojenie dla zbłąkanych dusz. Towarzyszą mu miłość i nienawiść, radość i smutek, szczęście i dramat. Każdy krok wymaga przemyślenia i poukładania. Jego nauka wiąże się z wysiłkiem, cierpliwością i świadomością ciała oraz umysłu.